Kampioenen!
Met een geruststellende marge van 2 matchpunten en 3,5 bordpunt konden we ontspannen naar de laatste wedstrijd van het seizoen toe leven. SGA 2 zat in een zetel en misschien werkte dat toch een beetje tegen ons. Gezellig en vol vertrouwen kwamen we met z’n allen met de trein in de provinciehoofdstad aan. Keuvelend over mogelijke scenario’s (is 4-4 voor de tegenstander voldoende om degradatie te voorkomen?), onderwijl vrolijk (door de regen!) banjerend door de Utrechtse binnenstad leek niemand echt met de komende partij bezig.
Dat het alarm afging toen we aankwamen, had een voorteken moeten zijn. Maar oude vrienden werden begroet en een warme kop koffie doofde schijnbaar de laatste energievonken in ons gestel. We gingen er eens lekker voor zitten. Een gelijkspel bleek voor onze tegenstanders echter niet voldoende. Ze moesten vanwege een versterkte degradatie ‘gewoon’ van ons winnen. De wetenschap dat onze concurrent Paul Keres tegen stugge middenmoter Caìssa Elburg geen 8-0 of iets in die zin zou klaarspelen, zorgde voor het wegnemen van de laatste mogelijk nog latent aanwezige agressieve bedoelingen van onze kant.
De wedstrijden begonnen en niemand leek echt alert. Op bijna alle borden, waar de Rode Lopers als door het voor de wedstrijd innemen van wat goeie pillen strak geconcentreerd de strijd aangingen, liet SGA zich wegdrukken. Wim, die op 3 april zijn 79e verjaardag mag gaan vieren, leek meer bezig met de gastenlijst dan zich positioneel om de stelling te bekommeren. Een hele nette overwinning van de Rode Loper. Hanjo zag een Kwade Leeuw voor een Bang Poesje aan en begon pas tegen te spartelen toen de stelling niet meer te redden was. En toen Bram ontdekte dat een witte loper op b1 was geland (ipv g2 zoals het hoort in de Tarrasch), kon hij e4 niet meer verhinderen en dat was meteen de nekslag. Tel daarbij mindere stellingen van Marcel, Ron en het langdurige tijdverbruik van Henk (in een hele theoretische variant waarbij elke misstap meteen fataal kan zijn) en handhaving leek voor de Utrechters een formaliteit te worden.
Echter, toen stond teamleider Audry op. Met strakke hand manoeuvreerde hij zich al voor 15:30 uur naar een 1-0 voorsprong. Spoiler: aan het eind van de middag bleek dit ene punt voldoende om het kampioenschap binnen te halen. We hadden, met de kennis van later, op dat moment massaal op kunnen geven en de rest van de middag bierdrinkend en sterke verhalen vertellend langs de Utrechtse grachten kunnen gaan zitten. Maar voorkennis is niet geoorloofd, dus het werd billenknijpen.
Henk hield de partij in evenwicht en bereikte remise. Zelf had ik een prettige maar compleet dichtgeschoven stelling en koos voor een half ei. Tussenstand 4-2. Op dat moment kregen we contact met spelers van
Paul Keres en hoorden dat zij tegen een 3-3 tussenstand aankeken. Zij konden dus maximaal op 5 bordpunten uitkomen. Titel en kampioenschap en promotie waren al binnen! De druk bij Ron en Marcel was eraf. Ondanks de lastige stellingen werd, na nog diverse avonturen, op beide borden de remisehaven in gelaveerd. Een 5-3 nederlaag was ruim voldoende om in het kielzog van het Vlaggenschip mee te varen naar een hogere klasse op zaterdag.
